 Κανένας δεν θα μπορούσε να πει το αντίθετο στο ότι οι συνθήκες που ζούμε στην Ελλάδα αυτήν την εποχή είναι –ειδικότερα για εμάς τους νεότερους- πρωτόγνωρες. Η απαισιοδοξία και η αβεβαιότητα είναι το μόνο βέβαιο στην ζωή μας. Η ανασφάλεια και ο φόβος της ανεργίας της φτώχειας αλλά και η πιθανότητα μίας κοινωνικής έκρηξης με ότι αυτό συνεπάγεται μας κάνει να παγώνουμε και να παρακολουθούμε ανήμποροι τα γεγονότα, τους πολιτικούς να προσπαθούν να μας σώσουν πάλι και πάλι, και εμείς πέραν των οδυνηρών αυτών διαπιστώσεων να γινόμαστε κοινωνικοί πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας με οικονομικές θεωρίες από διάφορους “ειδικούς” σε αυτά τα θέματα και ταυτόχρονα να έχουμε μάθει και πολλούς οικονομικούς όρους –λέξεις- που χρησιμοποιούνται. Ποίος γνώριζε από εμάς τους κοινούς θνητούς τι είναι τα spreads ή τι θα πει αναδιάρθρωση ή τι θα πει κούρεμα (hair cut) , τι είναι τα ασφάλιστρα κινδύνου cds και τόσοι άλλοι όροι που είναι τόσο άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους που και αυτοί που τα δημιούργησαν αμφιβάλω αν θα μπορέσουν ποτέ να βγάλουν μία άκρη και να δώσουν μία πραγματική λύση, μου θυμίζουν τον γόρδιο δεσμό στην αρχαία Ελλάδα. Οι αιτίες λίγο ή πολύ είναι γνωστές μια και όλοι μας λίγο η πολύ ανακαλύψαμε ή μας αποκάλυψαν το τι έφταιξε και ίσως συνεχίζει να φταίει που φτάσαμε μέχρι εδώ.
Μπροστά σε όλες αυτές τις κακουχίες και τις ταλαιπωρίες, μαζί με τον ψυχολογικό παράγοντα που περάσαμε μέχρι τώρα, αλλά και που μας περιμένουν αρκετά ακόμα χρόνια τέτοιας ταλαιπωρίας για να γίνουμε όπως πρώτα, (σύμφωνα πάντα με τους “ειδικούς”) έρχεται και το λεγόμενο κούρεμα να μας ελαφρώσει λίγο από το βάρος του χρέους. Ένα γεγονός μία ενέργεια που πιστεύω πώς θα μας βοηθήσει λίγο μια και θα έχουμε λιγότερο χρέος στους ώμους μας. Όπως όμως και να έχει το πράγμα παρ ότι θα θέλαμε να διορθώσουμε τους εαυτούς μας το κράτος μας την πολιτική μας πρέπει μόνοι μας να πληρώσουμε το χρέος αυτό. Θα ήταν ευσεβής πόθος να πλήρωνε κάποιος το χρέος αυτό ολοκληρωτικά και όχι ένα μέρος αλλά μάλλον δεν πρόκειται να υπάρξει ένα τέτοιο πρόσωπο.
Αλλά και αν κάποιος πλήρωνε πάλι θα ζητούσε κάποια ανταλλάγματα πολλές φορές μεγαλύτερης αξίας από το χρέος γιατί δυστυχώς σε αυτή την ζωή τα πάντα είναι προς το συμφέρον και τίποτε δεν είναι δωρεάν ή μήπως δεν είναι έτσι; Μήπως όμως χρωστάμε ή χρωστούσαμε και κάπου αλλού και δεν το γνωρίζουμε; Μήπως είμαστε υπόχρεοι και υπόλογοι και κάπου αλλού σε κάποιο πρόσωπο, το οποίο όμως δεν μπορούμε να δούμε και να επικοινωνούσουμε με τις φυσικές μας αισθήσεις; Ανάλογα με τον τρόπο που ζούμε και με το αν είμαστε πνευματικοί η σαρκικοί, αντιλαμβανόμαστε που οφείλουμε και προσαρμόζουμε την ζωή μας, σε αυτό που αναγνωρίζουμε: Ως σαρκικοί, το χρέος προς τους δανειστές μας που μας έχουν κάνει την ζωή δύσκολη και δεν μπορούμε να απολαύσουμε αγαθά που κάποτε με άνεση χαιρόμασταν, αλλά και ως πνευματικοί όπου ένα άλλο χρέος εξοφλήθηκε, όχι από εμας που είμασταν οι οφειλέτες, αλλά από Έναν Άλλο που πλήρωσε με την ίδια Του την ζωή αντίλυτρο υπέρ πάντων των ανθρώπων.
Αυτό θα έπρεπε να είχε περισσότερη θέση στα ενδιαφέροντά μας, για το τι πρόκειται να γίνει απο εδώ και έπειτα με εμάς, αλλά περισσότερο (δυστηχώς) μας ενδιαφέρει το πώς κατα κάποιον τρόπο χασαμε τις ανέσεις μας και την άνετη ζωή μας -τα οποία σαφώς και δικαιούμασταν- και λιγότερο για το χρέος που έχουμε χρέος ζωής πρός τον Κύριο και απαλλαγή απο την καταδίκη, την φθορά και τον θάνατο, που είναι καταδικασμένο όλο το ανθρώπινο γένος. Και για να μην παρεξηγηθώ, επαναλαμβάνω πώς καλώς είχαμε όλα αυτά τα αγαθά τα οποία κάνωντας καλή χρήση μας ωφελούσαν στην καθημερινή ζωή, μιά και τίμια και με κόπο οι περισσότεροι είχαμε και έχουμε αποκτήσει, αλλά το όφελος πρός τον Κύριο που είναι άπειρες φορές μεγαλύτερο και σημαντικότερο, το έχουμε λάβει υπ όψη μας; Το γνωρίζουμε; Γνωρίζουμε πώς μπορούμε να εξοφλήσουμε αυτή την οφειλή; Γνωρίζουμε πως είτε γεννηθούμε και ζήσουμε μία πλουσιοπάροχη ζωή ολο ανέσεις, είτε γεννηθούμε σε μία παράγκα και ζήσουμε φτωχικά, ολοι οι άνθρωποι ,όλοι οι λαοί και όλες οι γλώσσες έχουν ένα χρέος που λέγεται προπατορική αμαρτία, που λέγεται θάνατος.
Γένεση 3:19 εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει.
Είναι ο μισθός με αρνητικό πρόσημο, πού έλαβε ο πρώτος άνθρωπος στον κήπο της Εδέμ, όταν με την παρακοή του κληρονόμησε τον θάνατο και αυτόν τον μισθό (χρέος) τον επιφόρτησε, μιά και δεν μπόρεσε να τον εξοφλήσει στούς απογόνους του, μέχρι να έρθει ο καιρός του διακανονισμού. Ένα χρέος που δεν λογίζεται σε ευρώ ή σε κάποιο άλλο νόμισμο ή πολύτιμους λίθους. Ένα χρέος για το οποίο δεν υπήρχε το αντίτιμο επάνω στην γη, για να μπορέσει κάποιος να το εξοφλήσει. Ένα χρέος που είχε ώς αποτέλεσμα, οχι απλώς την πτώχευση, απο όπου έστω και απο το μηδέν κάποιος ξεκινά πάλι πρός τα εμπρός, αλλά τον χαμό, την οριστική εξαφάνιση, το απόλυτο μηδεν, το τέλος της ζωής, της δραστηριότητας, της ύπαρξης του ανθρώπου.
Ρωμ. 5:12 Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον·
1Κορ. 15:21 Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.
Πρέπει όλοι μας να καταλάβουμε πώς όσες φορές και να απαλαγόμασταν απο το χρέος πρός τις λεγόμενες “αγορές” το χρέος του αιωνίου θανάτου δεν μπορούσαμε κανένας ανθρωπος επάνω στην γη να το αποπληρώσει.
Ψαλ. 89:48 Τις άνθρωπος θέλει ζήσει και δεν θέλει ιδεί θάνατον; τις θέλει λυτρώσει την ψυχήν αυτού εκ της χειρός του άδου;
Με την χάρη και το έλεος του Πατέρα Θεού και την θυσία του υιού Του Ιησού Χριστού μπορούμε δια πίστεως να ελπίζουμε σε Αυτόν.
Ρωμ. 4:24 αλλά και δι' ημάς, εις τους οποίους μέλλει να λογισθή, τους πιστεύοντας εις τον αναστήσαντα εκ νεκρών Ιησούν τον Κύριον ημών, 25 όστις παρεδόθη διά τας αμαρτίας ημών και ανέστη διά την δικαίωσιν ημών.
Για αυτό τον λόγο πρέπει ολοι μας να αναγνωρίσουμε το σωτήριο έργο του Ιησού Χριστού πού επιφορτίστηκε το χρέος το δικό μας και όχι απλώς μας χάρισε ένα μέρος του, αλλά το εξόφλησε με το ίδιο του το αίμα, με την ίδια του την ζωή, ένα “νόμισμα” πολύτιμο και συνάμα ανύπαρκτο επάνω στην γη, αντίλυτρο που κανένας άνθρωπος, όση καλή διάθεση και να είχε δεν μπορούσε να το κατέχει δικό του, για να το αποδώσει για την σωτηρία τόσο την δική του, όσο και όλων μας.
Γαλ. 4:4 ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον,
Μπροστά σε αυτόν το θαυμάσιο και σωτήριο γεγονός για μάς, δεν πρέπει να μένουμε αδιάφοροι και αμέτοχοι, γιατί όπως και στον σημερινό κόσμο οι δανειστές , μας έχουν επιβάλει όρους πολλές φορές στενάχωρους και χωρίς ίσως ουσιαστικά και σίγουρα αποτελέσματα έτσι και ο Κύριος ζητά και απο εμάς κάποια πράγματα κάποιες εντολές που μας έχει δώσει και κάποιες υποσχέσεις που μας έχει ζητήσει να τηρήσουμε όχι για να γίνει το χρέος μας βιώσιμο –το χρέος δεν υπάρχει πλέον- αλλά απλώς να προσέξουμε να μην χρεωθούμε πάλι γιατι πλέον δεν υπάρχει κάποιος να ξαναπληρώσει για εμάς.
Εβρ. 10:25 μη αφίνοντες το να συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους, και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.
26 Διότι εάν ημείς αμαρτάνωμεν εκουσίως, αφού ελάβομεν την γνώσιν της αληθείας, δεν απολείπεται πλέον θυσία περί αμαρτιών,
27 αλλά φοβερά τις απεκδοχή κρίσεως και έξαψις πυρός, το οποίον μέλλει να κατατρώγη τους εναντίους.
28 Εάν τις αθετήση τον νόμον του Μωϋσέως, επί δύο ή τριών μαρτύρων αποθνήσκει χωρίς έλεος·
29 πόσον στοχάζεσθε χειροτέρας τιμωρίας θέλει κριθή άξιος ο καταπατήσας τον Υιόν του Θεού και νομίσας κοινόν το αίμα της διαθήκης, με το οποίον ηγιάσθη, και υβρίσας το Πνεύμα της χάριτος
30 Διότι εξεύρομεν τον ειπόντα· Εις εμέ ανήκει η εκδίκησις, εγώ θέλω κάμει ανταπόδοσιν, λέγει Κύριος· και πάλιν· Ο Κύριος θέλει κρίνει τον λαόν αυτού.
31 Φοβερόν είναι το να πέση τις εις χείρας Θεού ζώντος.
Μπροστά σε αυτή την δωρεά και την χάρη της σωτηρίας που έχει δωθεί για όλο το ανθρώπινο γένος και την βασιλεία του Θεού που μεταφορικά απολαμβάνουμε όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει τον Κύριο δεν πρέπει να ξεχνάμε την κατάσταση που βρισκόμασταν και να μην θεωρούμε τους εαυτούς μας δικαιωμένους αλλά ως αχρείους δούλους.
Λουκ. 17:10 Ούτω και σεις, όταν κάμητε πάντα τα διαταχθέντα εις εσάς, λέγετε ότι δούλοι αχρείοι είμεθα, επειδή εκάμαμεν ό,τι εχρεωστούμεν να κάμωμεν.
Σαν δούλοι του Κυρίου και σύνδουλοι με τούς υπόλοιπους αδελφούς μας, έχοντες τον ίδιο σωτήρα, έχουμε και τον ίδιο Κύριο πλέον που έργαζόμαστε. Όπως λοιπόν κάποτε χρωστούσαμε στον Κύριο και απαλαχτήκαμε απο την οφειλή μας ,έτσι πρέπει να δείχνουμε συνχώρεση και απαλλαγή πρός τους αδελφούς μας, αν σε κάτι μας έχουν φταίξει βασιζόμενοι στον νόμο της αγάπης, τα ελατήρια της οποίας κίνησαν και τον Κυριό μας να σώσει εμάς.
Ματθ. 18: 21 Τότε προσελθών προς αυτόν ο Πέτρος, είπε· Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου και θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις;
22 Λέγει προς αυτόν ο Ιησούς· Δεν σοι λέγω έως επτάκις, αλλ' έως εβδομηκοντάκις επτά.
23 Διά τούτο η βασιλεία των ουρανών ωμοιώθη με άνθρωπον βασιλέα, όστις ηθέλησε να θεωρήση λογαριασμόν μετά των δούλων αυτού.
24 Και ότε ήρχισε να θεωρή, εφέρθη προς αυτόν εις οφειλέτης μυρίων ταλάντων.
25 Και επειδή δεν είχε να αποδώση, προσέταξεν ο κύριος αυτού να πωληθή αυτός και η γυνή αυτού και τα τέκνα και πάντα όσα είχε, και να αποδοθή το οφειλόμενον.
26 Πεσών λοιπόν ο δούλος προσεκύνει αυτόν, λέγων· Κύριε, μακροθύμησον εις εμέ, και πάντα θέλω σοι αποδώσει.
27 Σπλαγχνισθείς δε ο κύριος του δούλου εκείνου, απέλυσεν αυτόν και το δάνειον αφήκεν εις αυτόν.
28 Αφού όμως εξήλθεν ο δούλος εκείνος, εύρεν ένα των συνδούλων αυτού, όστις εχρεώστει εις αυτόν εκατόν δηνάρια, και πιάσας αυτόν έπνιγε, λέγων· Απόδος μοι ό,τι χρεωστείς.
29 Πεσών λοιπόν ο σύνδουλος αυτού εις τους πόδας αυτού, παρεκάλει αυτόν λέγων· Μακροθύμησον εις εμέ, και πάντα θέλω σοι αποδώσει.
30 Εκείνος όμως δεν ήθελεν, αλλ' απελθών έβαλεν αυτόν εις φυλακήν, εωσού αποδώση το οφειλόμενον.
31 Ιδόντες δε οι σύνδουλοι αυτού τα γενόμενα, ελυπήθησαν σφόδρα και ελθόντες εφανέρωσαν προς τον κύριον αυτών πάντα τα γενόμενα.
32 Τότε προσκαλέσας αυτόν ο κύριος αυτού, λέγει προς αυτόν· Δούλε πονηρέ, παν το χρέος εκείνο σοι αφήκα, επειδή με παρεκάλεσας·
33 δεν έπρεπε και συ να ελεήσης τον σύνδουλόν σου, καθώς και εγώ σε ηλέησα;
34 Και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν εις τους βασανιστάς, εωσού αποδώση παν το οφειλόμενον εις αυτόν.
35 Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρήσητε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.
Ας βαδίζουμε την στενή οδο του Κυρίου γνωρίζοντας πώς αξία, δεν έχουν οι υλικές απολαύσεις οι οποίες είναι παροδικές και πρόσκαιρες, αλλά οι αιώνιες υποσχέσεις του Πατέρα Θεού, όπου ελεύθεροι και απαλλαγμένοι απο όποια βάρη, θα βρισκόμαστε κοντά Του απολαμβάνοντας την αιώνια ζωή.
Π. Κακούρης.
|
