|
Πατερούλη μου...
Σ'ευχαριστώ αμπά... μ'άνέβασες ψηλά, και μού 'δειξες εκεί πέρα μακριά στον ουρανό... την αιώνια γη της επαγγελίας.. Μου έδειξες ότι εκεί ανήκουμε,για κει πάμε Φιλήμωνα ...δεν έχουμε εδώ πατρίδα διαμένουσα!
Αχ πατέρα,όλο... αμπά σ'έλεγα...στο τέλος όμως έμαθα κάτι πολύ καλύτερο...τότε που αυθόρμητα βγήκε απο τα χείλη μου μιά λέξη απίστευτη,που ποτέ δεν την είχα καταλάβει...
Για πρώτη μου φορά και τελευταία σου είπα αγγίζοντάς σε : Πατερούλη...
Ποτέ απο τότε δεν θέλω να το ξεχάσω αυτό το Πατερούλη...αυτό το Αββά/Αμπά..το είπα εγώ μιά φορά αλλά το άκουσα δυό φορές!
Μου τόχες πει ,μου τόχες δείξει,όταν τα βράδια,της Πέμπτης θαρώ, είχαμε συμελέτη στο σπίτι και έστρωνες μιά εφημερίδα στο τραπέζι της κουζίνας και μας μάζευες μαζί με τον αδελφό μου να διαβάσουμε,ακόμα και όταν αύριο είχαμε εξετάσεις...,δεν άφησες κάτι να πέσει κάτω,ουδέν των συμφερόντων έμεινε αδιάβαστο-αδίδακτο,...
Φρόντισες, αγωνίσθηκες,πόνεσες,έτρεξες,έψαξες,σε έμελε...ήσουν ασυμβίβαστος,αδούλωτος,επέμενες στα δύσκολα, δεν κοίταγες σε πρόσωπα και πράγματα...δεν μας έλεγες ότι έλεγαν οι πολλοί και οι προβεβλημένοι...ποτέ δεν ήσουν άλλωστε ο προβεβλημένος,αν και κανένας δεν ήταν σαν και σένα...γι αυτό,τι θάθελα στ' αλήθεια να σου ανταποδώσω,και δεν μπορώ δια ζώσης να σου λέω ευχαριστώ..
Μου πες μη σε νοιάζει αν σε διώξουν ,αν σε λερώσουν ,αν σε απορρίψουν ..Ήθελες να είσαι σίγουρος για μένα,και είχες άγχος,και ή ζωή δεν κράτησε τα καλύτερα για σένα ,αν και ο Θεός σου χάρισε ότι δεν σου έδωσαν οι άνθρωποι ...πέρασες μιά ζωή γεμάτη πολέμους,εμφύλιους,κατοχές,φτώχειες,διώξεις ακόμα και απο τον πατέρα σου ,που σε έδιωξε απο το σπίτι χάριν της πίστης σου...
Πήγαινες πάντα μπροστά,δεν φοβήθηκες, μόνο αγάπαγες την Αλήθεια πιό πάνω και απο τη ψυχή σου...Δεν λογάριασες ,ούτε δείλιασες τον πατέρα σου τον γήινο...όταν σε έδιωξε χάριν του ευαγγελίου λέγοντάς σου δεν είσαι παιδί του...και έφυγες μόνος...,όχι όμως έρημος στην Αθήνα του '48 κοιτώντας ψηλά και λέγοντας : έχω Πατέρα τον ουράνιο Θεό!
Δεν μου έλειψε εμένα ποτέ τίποτα...όμως εσύ μου λείπεις...αλλά πάλι τι να πω ...ούτε μιάς μέρας δρόμο δεν είσαι μακριά....Ξημερώνει σε λίγο και θαρθεί ο Χριστός θαξαναρθεί και τότε θάμαστε όλοι μαζί για πάντα στην αιωνιότητα! Τότε το Μαρανάθα δεν θα χρειάζεται πια να το λέω...
Μου έλεγες πήγαινε την ευθεία οδό και ποτέ μη σταματάς,και άκου... ποτέ μη γυρνάς το βλέμα πίσω .... Αυτός είναι ο Δρόμος που θα πάρεις... μου έλεγες απο τη πρώτη στιγμή...,ένα δρόμο ευθύτητος μα και ένα δρόμο πολύ δύσβατο,απίστευτα ανηφορικό,γεμάτο αγκάθια και λάσπες..ένα δρόμο όμως που περπάτησε πρώτος ο Χριστός,και γι αυτό ήσουν σίγουρος,αφού ζούσες στη πράξη το "όσοι θέλουν να ζήσουν ευσεβώς θέλουσι διωθεί!"
Δεν μπήκες στη γη της επαγγελίας...σαν τον Μωυσή,κανένας δεν έχει μπεί άλλωστε...παρά μόνο ο αναστημένος Χριστός είναι εκεί πάνω στη αιώνια Πατρίδα του Ουρανού...Όμως μου τόδειξες γραμμένο ότι όλοι μαζί θα πάμε,όταν ξανάρθει ο Κύριος να μας σηκώσει απο τους νεκρούς! Και είναι μεγαλύνουσα αλήθεια του Χριστού αυτή... γιατί προέβλεψε μιά καλύτερη ανάσταση για όλους τους λυτρωμένους Του!
Για τον πατερούλη μου...
Μαρανάθα
φ.σ
|
