Χωρίς Λόγο δεν ποιείται πνευματική λατρεία. Οι ψαλτωδοί στην Παλαιά Διαθήκη ήσαν Ιερείς και ήσαν αρμόδιοι για την πνευματική λατρεία και την δοξολογία,ευχαριστία.
Είναι ανάγκη να υπογραμμίσουμε με εμφαντικό τρόπο ότι οι ψαλτωδοί ήταν ιερείς του Θεού,ειδικοί,επαίοντες εις την μουσική,λειτουργοί του Υψίστου,πιστοί απόλυτα εις την ενδεδειγμένη λατρεία προς τον Θεό. Η λατρεία ήταν ταυτισμένη με την ακριβή τήρηση των εντελλομένων διατάξεων που είχαν δοθεί απο Θεού εις τον Μωυσή και ακολούθως εις τον Ααρών.
Αυτό ισχύει διαχρονικά διότι το έργο του Θεού συνεχίζεται ,οπότε σήμερα οι ιερείς του Υψίστου,εν προκειμένω οι ψαλτωδοί είναι οι πνευματικοί βιογράφοι ,αυτοί δηλαδή που περιγράφουν τον βίο του Χριστού ,που είναι ο αποσταλείς λόγος του Θεού και είναι αυτοί που επενδύουν με μουσική αρμονία τον προφητευμένο λόγο.Προφητευμένος λόγος είναι ο λόγος του Χριστού που έχει προκηρυχθεί,αποκαλυφθεί σε μας μέσω των αποστόλων Του.
Ο πνευματικός βιογράφος μοιάζει με τον μουσικό ερμηνευτή που έχει χρέος να αποδώσει πιστά το έργο του Θεού για να το ακούσουν όλοι με ευφροσύνη και αγαλίαση.Λυτρώνεται ο μουσικός εκτελεστής όταν απορροφείται η υποκειμενικότητά του απο την πνευματική ιδιοφυία του αγαπημένου του Συνθέτη Δημιουργού!. Η αναπαράσταση και η αντήχηση του πρωτοτύπου έργου ταυτιζονται όλες σε μία ...στην αφαίρεση της υποκειμενικότητας του εκτελεστή-ερμηνευτή! Τότε η ερμηνεία ταυτίζεται με την ποίηση,όταν το δώσιμο ταυτίζεται με το ληφθέν! Αυτή είναι η πνευματική εντιμότητα του ψαλτωδού,η ιερουργία του, όταν η θυσία της προσφερομένης αίνεσης είναι πλήρης,τέλεια πνευματική έμπνευση του Παντοδυνάμου και όχι δικής του επινοήσεως.
Τέλειος μουσικός λατρευτικός λόγος προς τον Θεό είναι μόνο ο δικός Του λόγος γι αυτό και ισχύει " τα Σα εκ των Σων προσφέρουμε"
Ιερέας δοξολογών τον Θεό και όχι την θρησκεία του είναι ο ελέω Θεώ οριζόμενος δηλαδή ο εν Αληθεία ανιστάμενος και όχι ελέω θρησκείας αυτοανακηρυσσόμενος εν μη αληθεία ανθιστάμενος!
Ο Θεός δε λατρεύεται με καλολογικά στοιχεία και με συρραφή ανθρώπινης δογματικής ποιητική αδεία (με διακοσμητικές εκφράσεις ανθρώπινης ποιητικής αδείας). Ο Θεός λατρεύεται με λόγια και έργα πνεύματος αγίου, λατρεύεται εν πνεύματι και εν αλήθεια εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα. Εκ του περισσεύματος του πνεύματος του θεού διοικείται η καρδιά και ούτω λαλεί το στόμα ύμνους και ωδάς πνευματικάς όχι σαρκικάς, ότι προέρχεται από το πνεύμα του θεού που εκπέμπεται από τα λόγια του Χριστού και των αποστόλων του σε δυναμική μορφή ενέργειας στην καρδιά των πιστευόντων. (Μια η καρδία των πιστευόντων) Λαλείται έκαστος με τον αδερφό του αλήθεια. Οι ύμνοι προς το θεό δε μπορούν να περιέχουν στίχους δογματικής αυθαιρεσίας και οποιαδήποτε θρησκευτικής σύστασης και ανάδειξης ανθρώπινης παρέμβασης.
Η υμνωδία είναι και σήμερα υπούργημα ιερατικό των Υιών και Θυγατέρων του Θεού και υπόκεινται στην εμπνευστική του πνεύματος του Θεού και όχι στην ανθρώπινη εμπνευστική. Έτσι τεκμηριώνεται – αποδεικνύεται ότι ο υμνητής κατέχει το πνευματικό δικαίωμα που ο Θεός του το εμπιστεύεται για να ιερουργεί προς μαρτυρία και σωτηρία των ακουόντων και συμμετεχόντων. Κι αν ο Θεός μας δίνει και τα λόγια του και τους ύμνους του και τα πάντα δικά του είναι (εδώ θυμόμαστε τον Δαυίδ ο οποίος στην προσευχή του ενώπιον όλου του λαού έλεγε στο Θεό: τα σα εκ των σων σου προσφέρουμε) τότε πως είναι δυνατόν να καυχόμαστε ότι οι ύμνοι είναι δικοί μας, προϊόν δικής μας επινόησης << τι καυχάσαι ως μη λαβών;>> λέει ο απόστολος Παύλος.
Μπορούμε να καυχόμαστε αν έχουμε σαρκικούς ύμνους ή ύμνους με δική μας σφραγίδα – ταμπέλα δικαιώματος παραγωγής και ανάδειξης. Δεν είναι το ίδιο – ότι ισχύει στις συνθέσεις των σαρκικών επιτευγμάτων να ισχύει στις συνθέσεις των πνευματικών. Η αγία γραφή είναι ωφέλιμος προς διδασκαλία, προς διόρθωση, άρα οι ύμνοι που παράγονται είναι απαραίτητο να ελέγχονται αν είναι σύμφωνοι με το πνεύμα αλλά και τον τύπο της διδαχής που παρατίθεται στις γραμμές της. Όχι μόνο δεν απαγορεύεται η διόρθωση και αφαίρεση δογματισμών ανθρωπίνης αυθαιρεσίας αλλά επιβάλλεται, αν θέλουμε να διοικούμεθα από το πνεύμα του θεού που ρητά και γεγραμμένα έχει προβλέψει μέσα στις άγιες γραφές την άγια διδασκαλία – υγιαίνουσα διδασκαλία (ο απόστολος Παύλος λέει στο Τιμόθεο: Φυλάτε την εντολήν αμόλυντον, καθαρή!).
Η προφάνεια των γεγραμμένων του λόγου του θεού δε μπορεί να παραμερίζεται, να αγνοείται και να αντικαθίσταται από ανθρώπινη προσθετική για κανένα λόγω και για καμία πρόφαση.
Η επιμέρους πνευματική σύνθεση ύμνου ανήκει στην σύνολη λογική λατρεία της Εκκλησίας του Χριστού και υπόκειται στο διακριτικό έλεγχο του Πνεύματος που δεν επιτρέπεται να δεσμεύεται από οποιαδήποτε ανθρώπινη καύχηση βεβαίως πρέπει να τιμάται ο συνθέτων και ο υμνολογών αλλά όχι να λειτουργεί αυθαίρετα και επιβλητικά. Καύχηση μπορεί να έχει κανένας μόνο στον εαυτό του αν ασφαλώς και βεβαίως επιδοκιμάζει ο θεός το έργο του, αν έγινε με τις προδιαγραφές του Πνεύματος.
Δεν είναι πως υμνολογούμε αλλά ποιο είναι το περιεχόμενο του ύμνου μας. Τα όργανα της μουσικής μας λατρείας πρέπει να είναι εύηχα, αυτό μόνο και όχι ποιά να είναι και ποιά όχι. Ούτε ο ρυθμός slow or quick motion, αλλά τι λέμε και τι πρεσβεύουμε. Κάποιοι χωρίζονται για τα τύμπανα..αλλά και άλλα όργανα τα πετούν στο πυρ το εξώτερον...,αλλά σημασία δεν έχει τι διακρίνουμε εμείς αλλά τι ο Θεός διακρίνει ως διαφέροντα,και αυτά είναι μόνο εις τα μη σύννομα της πίστης λόγια, και όχι βέβαια εις τα όργανα.
Οι ψαλτωδοί δεν έψελναν ότι οι ίδιοι ήθελαν αλλά ότι ο θεός τους έλεγε να λένε. Απαγορευόταν οποιαδήποτε ανθρώπινη παρεμβατικότητα και επινόηση. Το μόνο που ακουγόταν ήταν το θεϊκό παραγγελλόμενο και εντελλόμενο.
Η Αγία γραφή μιλάει για τη λογική μας λατρεία όχι τη συναισθηματική μας λατρεία. Όχι με συναισθήματα καρδιάς αλλά με το λογικό άδολο γάλα που αναπτύσσει το νού μας ώστε με νου Χριστού να λατρεύουμε τον θεό ευσεβάστως Οπωσδήποτε δε με την προβλεπόμενη αγιογραφική λογική και λατρεία.
Ότι δεν περιέχεται στη Γραφή διαχωρίζει την καρδία των πιστευόντων σε πολλοστημόρια... Η ωραία μουσική με στίχο αποτελούμενο απο στοιχεία ανθρώπινης γραμματείας λειτουργεί στο συναίσθημα, επενεργεί με γοητεία και δύναται να μας αποπροσανατολίσει και να μας παραδρομήσει εκ της μόνης λατρευτικής οδού της Αληθείας που περιέχει μόνο τον γεγραμμένο άγιο λόγο του Θεού. Ο μύθος του δεμένου Οδυσσέα που για να μην παρασυρθεί από τη γλυκιά μελωδία των σειρήνων πρέπει να σωφρονίζει ως προς τις λατρευτικές επιλογές μας.
Ο Θεός δίνει τους ύμνους του για τη λογική μας λατρεία προς αυτόν και όχι για τη λατρεία του εαυτού μας και των στοιχείων αναγνωρισιμότητας μας.
Στην ουράνια σκάλα οι άγγελοι έψαλλαν δόξα εν υψίστοις Θεώ …Η πνευματικότητα ορίζεται δια του λόγου και όχι δια της μουσικής μόνο,και τούτο επειδή η μουσική άνευ του λόγου έχει ασάφεια, δεν έχει σαφήνεια…στις Παροιμίες αναφέρεται σαφώς το σοφόν της σαφήνειας… ότι πάντες οι λόγοι της σοφίας έχουν σαφήνεια,είναι καθαροί που σημαίνει άγιοι,ξεχωριστοί λόγοι σοφίας.Οι σαφείς άγιοι λόγοι είναι αντιπροσωπευτικοί της θείας σοφίας,της μόνης σοφίας που είναι το μόνο αγαθό για την ευδαιμονία του ανθρώπου.Κατά τον Αριστοτέλη το ύψιστο αγαθό τους ανθρώπου είναι η ευδαιμονία και βεβαίως δεν πρέπει να συγχέεται απο την έννοια της ευτυχίας που είναι σοφιστικός λόγος, όντας ακυρολεκτικός, μιά και δεν υπάρχει τύχη παρά μόνο το εφήμερον του ανθρώπου …βλέπε λόγο του Σόλωνος: ποτέ μη λές κάποιον ευτυχή αν δεν δεις πρώτα το τέλος του…Το τέλος του είναι δυστυχώς μοιραίο, άρα υπάρχει σε μιά εφημερία δυστυχίας!
Δεν υπαρχει όργανο μουσικής ,εκπέμπον ήχον εύηχον που να αποβάλλεται απο την πνευματική λατρεία,διότι δεν υπάρχει ακάθαρτο μουσικό όργανο..Ακάθαρτο λέγει ο Κύριος είναι όχι το εισερχόμενο αλλά το εξερχόμενο εκ του στόματος,εκ της καρδίας δηλαδή, αφού εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα...δηλαδή κάθε λόγος που δεν είναι άγιος-καθαρός-θεικός.Συνεπώς σημασία κρίσιμη έχει η στιχουργική-τι στίχους περιλαμβάνει-αν οι στίχοι είναι άγιοι και καθαροί,αν δεν έχουν ανθρώπινη δογματική χρειά που μολύνει και καθιστά την αναπέμπουσα λατρεία μη αρεστή και μη αποδεκτή απο τον Θεό. Μπορεί και το λίγο να μολύνει όλο το φυραμα!
φ.σ
