Φιλόσοφος είναι ο φίλος της σοφίας και ως εκ τούτου φίλος προς τον πλησίον,επειδή ακριβώς η σοφία στοχεύει στην ευδαιμονία του ανθρώπου.Κατά τον Αριστοτέλη το ύψιστο αγαθό τους ανθρώπου είναι η ευδαιμονία και βεβαίως δεν πρέπει να συγχέεται απο την έννοια της ευτυχίας που είναι σοφιστικός λόγος, όντας ακυρολεκτικός, μιά και δεν υπάρχει τύχη παρά μόνο το εφήμερον του ανθρώπου …βλέπε λόγο του Σόλωνος: ποτέ μη λές κάποιον ευτυχή αν δεν δεις πρώτα το τέλος του…Το τέλος του είναι δυστυχώς μοιραίο, άρα υπάρχει σε μιά εφημερία δυστυχίας! Η ευδαιμονία κατά τον Αριστοτέλη είναι το ύψιστο αγαθό εις τον άνθρωπο και μάλιστα εν τη πόλει και όχι κατά μόνας ,άρα σε αγαθή σχέση με τον κάθε πλησίον. Η έννοια του πλησίον είναι εν τη κοινωνία, είναι δηλαδή σε σχέση με τον έτερο υπάρχοντα μέσα στην πόλη. Η σοφία είναι,υπάρχει και γίνεται πλησίον στον ευδοκούντα και προσδεχόμενο αυτήν. Η πλησιότητα είναι η καλή σχέση του ενός με τον έτερο,δηλαδή η φίλια σύνδεση. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε όπως θα το δούμε και παρακάτω ότι στην έννοια του πλησίον, εκτός του ανθρώπου είναι και η ύπαρξη της έννοιας του Θεού μέσα στην πόλη. Είναι αγαθό εις τον άνθρωπο να συνυπάρχει με κάθε έτερο όν ,πόσο μάλλον με τον Ων, με τον ύψιστον αλλά και πλησίον του ως πανταχού Παρών! Εκείνος που δεν παραδέχεται τον Θεό δεν ανήκει στους φιλοσόφους αλλά εις τους σοφιστές. Αφού οι φιλόσοφοι παραδέχοντο ότι η σοφία ανήκει εις τον Θεό και οι άνθρωποι έχουν ένα δώρο απο το Θεό να δύνανται να είναι φίλοι της σοφίας. Να έχουν δηλαδή τη δυνατότητα φρονείν, ώστε να σωφρονείν επειδή ακριβώς επλάσθησαν προς τούτο ,ως καθ'εικόνα και ωμοίωση του Θεού πλασθέντες. Ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικό ζώο επειδή είναι πλασμένος για να αγαθοποιεί προς τον πλησίον του, και να είναι απαραίτητος εις τους άλλους απο την μοναδικότητα του, που άνευ αυτής δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει αρμονικά εν πληρότητι η κοινωνούμενη σχέση εν τη πόλη. Η πόλη δεν είναι ο τόπος που γεννήθηκε κάποιος, αλλά ο χώρος που πρακτικά βιώνεται η αγαθοποιία απο όλους τους συνυπάρχοντες εις αυτήν. Δεν νοείται λοιπόν πόλη άνευ ανθρώπων και άνευ Θεού και αν αυτό υπάρχει τότε δεν είναι πόλη εν σοφία ευνομούμενη αλλά αγέλη απολίτιστων αφρόνων και ανόμων. Οι σοφιστές ήταν εκείνοι που δεν αναζητούσαν το σοφόν δηλαδή την αλήθεια των πραγμάτων,των όντων, καθόσον θεωρούσαν ότι είναι αδύνατη η προσέγγιση της αλήθειας,και επίσης εισήγαγαν την αθείαν ως προκύπτουσα απο τον πυθικό αγνωστικισμό τους -ούτε ότι υπάρχει Θεός ,ούτε ότι δεν υπάρχει ,σας λέμε, έλεγαν ,και για αυτό είχαν την άνομη ελευθεριώτητα να ορίσουν κατά το δοκούν την "αλήθεια" εκ της ρητορικής τους πειθούς και να ορίσουν βέβαια ελλείψει Θεού, την δική τους θειότητα-τον άνθρωπο θεό! Ο άνθρωπος κατά τον Σοφοκλή είναι υψίπολις, όταν πράτει δύο τινά: υπακούει εις τους νόμους της πόλης και σέβεται την εκ θεού ένορκον δίκαν. Οι ευγενείς φιλόσοφοι θεωρούσαν αυταπόδεικτη την θεία ύπαρξη και έτσι άνευ δυνατότητας ορισμού της, ως φυσικά παραδεκτή και εύλογη πρωτεύουσα έννοια ,όπως και ο Πασκάλ πιστοποίησε πολύ αργότερα ότι ανάγκη ορισμού έχουν τα μη αυτονόητα και μη αυταπόδεικτα...Πίστευαν λοιπόν στην ύπαρξη του θείου ως απαραίτητου και μάλιστα σε αγαθή συνύπαρξη-κοινωνία και σέβαση με τους ανθρώπους-πολίτες εις την πόλη. Αντιθέτως ο άπολις ,ο θέτων εαυτόν εκτός πόλης,εκτός δηλαδή της αγαθής πολιτικής συνύπαρξης,είναι αυτός που δεν επιθυμεί την αγαθή κοινωνία με τον πλησίον , αυτός που τόλμας χάριν συνυπάρχει με το κακό,που αντιτίθεται στους νόμους αλλά και δεν σέβεται τον Θεό. Οι αρχαίοι είχον αντιληφθεί την αντιφατικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.Ικανός ο άνθρωπος για τεχνολογικές επιτεύξεις και προόδους αλλά και ικανός για το χειρότερο στο ηθικοπνευματικό επίπεδο.Παραπαίει μεταξύ 2 φύσεων που αντιπαλεύουν μέσα του και ενίοτε μεν πράτει μετά βίας -αποσπασματικά το καλό και σταθερά δε και διαρκώς επιχειρεί εις το κακό πλεονεκτεί. Στοιχείο απαραίτητο να υπάρχει η εκ θεού δικαιοσύνη εις την πόλιν για να ευδαιμονούν οι πολίτες της.Θυμίζει λίγο την ρήση για τον Αβραάμ που δεν είχε εδώ πόλιν διαμένουσα αλλά επιθυμούσε πόλιν επουράνια ,όπου δικαιοσύνη κατοικεί! Εδώ είναι ανάγκη να πούμε τι σημαίνει η λέξη ύβρις ,ότι είναι η υπέρβαση του ανθρώπινου μέτρου που συνεπάγεται την προσβολή του θείου.Μαζί όμως με την ύβρη συνέβαινε εις τους ποιούντες την ύβριν,τουτέστιν την αθεϊα,και η άτη δηλαδή η πνευματική τύφλωση που προκαλείτο απο την θεία δίκη,ώστε να οδηγηθεί μόνος του στην απώλεια-τιμωρία του. Θυμίζει το φως της Βίβλου που αναφέρει περί τύφλωσης εκ του Θεού εκείνων που αδικούν,που ασεβούν,που κακοποιούν.Αυτόν τον άπολιν επειδή αντιπολιτεύεται στη πράξη τον σκοπό ύπαρξης της πόλης που είναι η ευδαιμονία και όχι βέβαια η ευτυχία,(που η λάθος μετάφραση αποπλάνησε τους πολλούς -δεν είναι τυχάρπαστο αγαθό η ευδαιμονία ,δεν λαμβάνεται με την τυχιο-αρπάγη αλλά με φρόνηση,με σοφία,με σύνεση,με νοήμονα κριτική,με σεβασμό στο θείο δίκαιο) δεν τον θεωρεί η πόλη ως έχοντα ίση φρόνηση με τους άλλους και γι αυτό θεωρεί επιβεβλημένο να του αφαιρεί το δικαίωμα έκφρασης γνώμης,γιατί η γνώμη του ως εκ της κακής συμπεριφοράς του δεν συμβάλλει στο καλό της πόλης αλλά στην δυστυχία της. Και επειδή γενικώς η πολιτική κατεπόθει απο την απολιτική και τούτο επειδή πόλη εστέναζε απο την αδικία,απο την κακία,απο τον φθόνο και την αλληλοεξόντωση των μελών της αγέλης, της πόλης...που λέγαμε παραπάνω ,στον Πλάτωνα αναφέται ότι υπήρξε θεία αποστολή προς τους ανθρώπους δύο συναισθημάτων ,της Δίκης και της Αιδούς για να φρενάρουν κάπως την ολίσθηση των απολίτιστων.Όμως ούτε αισχύνονται ,ούτε θέλουν το δίκαιο αλλά δικαιολογούν την ασχημοσύνη τους λέγοντας νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη της ανομίας. Αυτοί είναι που κάμουν το μαύρο άσπρο,το άδικο δίκαιο ,το ψέμα αλήθεια,το κακό καλό,το ανήθικο ηθικό,το άτιμο τίμιο,την φρόνηση αφρωσύνη. Μοιραίως επειδή οι άνθρωποι επείσθησαν απο τους ανθρώπινους σοφιστικούς λόγους και όχι απο τους εν υγιή φιλοσοφία λόγους κατακυριεύθησαν απο τη διαφθορά των συνειδήσεων. Συνείδηση διεφθαρμένη,αλλοτριωμένη απο την θρησκευτική-κοινωνική αποπλάνηση. Η ανθρωποθρησκεία ως είδωλο υποκατέστησε τον Θεό και τους νόμους Του, η δε α-πολιτική εποίησε την καταδυνάστευση και την απανθρωποποίηση στο γένος των ανθρώπων. Η πόλη για να είναι πόλη είναι απαραίτητο να κατοικεί η δικαιοσύνη,η ελευθερία και η ισότητα. Η ανομία δεν είναι πολιτικό δικαίωμα όπως το θέλουν οι άπολεις αναρχοαυτόνομοι,ούτε η πόλη αποτελείται απο αγελαίο όχλο, αλλά απο ανθρώπους πολίτες που σέβονται τους ηθικούς-πνευματικούς νόμους δηλαδή ποιούν την αγαθοποιεία προς τον πλησίον τους και σέβονται την του Θεού δίκαν! Το θέμα λοιπόν είναι να είμαστε δίκαιοι άνθρωποι-πολίτες,να ζητούμε την δικαιοσύνη και αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν εκζητούμε τον Δίκαιο Θεό εις την πόλη...,έτσι μόνο μπορούμε και να τον ψηλαφήσουμε και να Τον βρούμε γιατί στ'αλήθεια δεν είναι μακρυά μας... Μη σας φαίνετε παράξενο, θα βρούμε τον Θεό όχι σε χειροποίητους ναούς ,ούτε σε εικονίσματα και αγάλματα αλλά ως πανταχού παρόντα Κύριο του ουρανού αλλά και της γης! Ο απ. Παύλος όταν ήλθε στην Αθήνα μας αποκάλυψε την αλήθεια ότι ποτέ ο Θεός δεν ήταν μακρυά απο κάθε έναν μας ξεχωριστά,ότι ο Θεός δεν είναι μακρόθεν αλλά εγγύθεν ,δίπλα μας,είναι ο μεγάλος Πλησίον στη πόλη μας! "Ο Θεός, όστις έκαμε τον κόσμον και πάντα τα εν αυτώ, ούτος Κύριος ων του ουρανού και της γης, δεν κατοικεί εν χειροποιήτοις ναοίς, ουδέ λατρεύεται υπό χειρών ανθρώπων ως έχων χρείαν τινός, επειδή Αυτός δίδει εις πάντας ζωήν και πνοήν και τα πάντα· και έκαμεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων, διά να κατοικώσιν εφ' όλου του προσώπου της γης,...διά να ζητώσι τον Κύριον, ίσως δυνηθώσι να ψηλαφήσωσιν αυτόν και να εύρωσιν, αν και δεν είναι μακράν από ενός εκάστου ημών." Πράξεις 17.24-27 φ.σ |