|
Συντάχθηκε απο τον/την Εκδότης
|
|
Κυριακή, 26 Οκτώβριος 2014 19:47 |
Στην ημερήσια διάταξη του βυζαντινού ευσεβισμού δεν ήταν δημοφιλείς οι άγιοι της Παλαιάς αλλά ούτε και της Καινής Διαθήκης. Ήθελε η αγία θρησκευτοκρατορία δικούς της αγίους ενδεδυμένους την αίγλη του μυστηρίου...Η συνταγή μαγει(ρ) οποίησης αγίων στο εκστασιαζόμενο βυζαντι-νιάρικο πλήθος γινόταν ως εξής ....ελάμβανε τα υλικά ντόπια,σίγουρα αποδεκτά και προσφιλή απο την λαική αγοραία συνείδηση, απο τις τοπικές δημοφιλείς λατρείες που υπήρχαν διάσπαρτες στο έδαφος της αυτοκρατορίας. Επέλεγαν οι θρησκευτοί προμηθευτές αγίους που οι πιο πολλοί ήταν του τύπου γνωστών αγνώστων, δηλαδή ατόμων εν σκότει για τα οποία δεν υπήρχαν συγκεκριμένες πληροφορίες περί της εν γένει ζωής τους-είχαν δηλαδή ένα σκοτεινό ομιχλώδες προφίλ ιστορικότητας αφού τίποτε το συγκεκριμένο γιαυτούς δεν ήταν γνωστό. Αυτή η έλλειψη συγκεκριμένης ιστορικής προσωπικότητας ήταν λίαν επιθυμητή απο το θρησκευτοεμπορικό σύστημα γιατί μπορούσαν να διακοσμήσουν και να υπερφορτώσουν τον κάθε άγιο με όσες αρετές επιθυμούσαν.
Ο φερόμενος ως άγιος Νικόλαος των Μύρων.Ήταν ένας άγνωστος μεταξύ αγνώστων ο επίσκοπος Μύρων...Αγνοείται η ιστορική δραστηριότητα γι αυτόν τον επίσκοπο. Υποτίθεται ότι έζησε τον 4ο αιώνα και συμμετείχε στην Α΄Οικουμεν σύνοδο στην Νίκαια..Αυτό το τελευταίο γενικώς ήταν για την Ορθοδοξία ένα βαρύνον στοιχείο αγιοποίησης τη εγκρίσει βεβαίως και υποστηλώσει της αυτοκρατορικής ράβδου. Τον 6ο αιώνα κάποιες φήμες ανέφεραν ότι είχε σώσει 3 πολίτες των Μύρων και είχε επαναλάβει το ίδιο κατόρθωμα απελευθερώνοντας 3 πάλι στρατηγούς του αυτοκρ. Κωνσταντίνου...τριζωνικός πάντοτε τρείς έσωζε ...ούτε λιγότερους ούτε περισσότερους...
Προς τιμή του έσπευσε ο Μέγας εργολάβος αυτοκράτωρ Ιουστινιανός αυτός ο πανούργος βραχίονας της καισαρο-ιεροκρατίας και έχτισε στην Κων/λη μιά εκκλησία για πάρτυ του...Κατα λάθος αργότερα ο επίσκοπος Μύρων ταυτίσθηκε με ένα τοπικό συνονόματο,τον Νικόλαο της Σιών ,ενός μοναστηρίου στη Λυκία που πέθανε το 564 και ορισμένα θαύματα που είχαν προσγραφεί στο ενεργητικό θαυματολόγιό του (μεταξύ των οποίων και καταιγιδοπαύστης) μετακόμισαν στον πρώτο Νικόλαο Μύρων...
Τον 9ο αιώνα ο “συνδυασμένος“ άγιος Νικόλαος εμφανίζεται ως σπουδαίος διδάσκαλος της ορθοδοξίας με παράσταση ως πρωτοκλασάτος άγιος στην αγ Σοφία σε ίση μοίρα με τον Ιωάννη Χρυσόστομο,τον Βασίλειο και άλλους μεγάλους πατεροποιημένους. Αναιτιολόγητη αυτή η αναβάθμιση του εν συνθέσει Νικολάου ...(ίσως για αυτό επειδή ήταν δύο άγιοι σε συσκευασία ενός).
Ο Νικόλαος όμως είχε ένα πλεονέκτημα που τον προβίβασε :ήταν ότι είχε μιά καθιερωμένη τοπική λατρεία και ένα θαυματοποιό τάφο...που ανέδιδε μύρο! Μυροβολημένος Νικόλαος εκ Μύρων ...
Something fishy λένε οι Άγγλοι όταν κάτι μυρίζει πανουργία εν μαγειρείω και όχι μόνο..Πιθανολογείται ότι διαδόθηκε η φήμη του απο τους βυζαντινούς ναυτικούς που κατέπλεαν στο λιμάνι των Μύρων . Και έτσι διαδόθηκε η μορφή του στο εικονολατρικό πανθεον.
Ας δούμε και την περίπτωση του Αγίου Δημητρίου της Θεσ/νίκης του αποκαλουμένου Μυροβλήτη. Ήταν κι αυτός μιά προσωπικότητα ομιχλώδης, που υποτίθεται ότι έπεσε θύμα διωγμού του Διοκλητιανού.Αρχικά μάλιστα δεν ανήκε στην Θεσσαλονίκη αλλά στο Σίρμιο...όταν το 443 η πρωτεύουσα του Ιλλυρικού μεταφέρθηκε στη Θεσ/νίκη για να προστατευθεί απο τους Ούνους μετανάστευσε και η λατρεία του Δημητρίου... όπως προβλεπόταν έσπευσε ο αρμόδιος εργολάβος αυτοκράτωρ να του κτίσει και μιά εκκλησία για να στεγάζεται .
Η απουσία λειψάνων του - σημειώνεται ότι τον 7ο αιώνα δεν είχαν ακόμη εμφανισθεί!-δεν φάνηκε να πτοεί τους θρησκευτοκάπηλους.Τελικά όχι μόνο ένας τάφος εμφανίσθηκε, αλλά και τάφος ειδικά διαμορφωμένος με ένα απατηλό σύστημα κρυφών σωληνώσεων για να αναβλύζει...μαντεύετε τι : “ιερό μύρο” ! Έτσι μοιράσθηκε το μύρο σε δύο τιτλούχους μυροβλήτες ,ή μάλλον σε τρείς γιατί ο Νικόλαος ήταν δισυπόστατος Μύρων και Σιών....
Στη συνέχεια ο Δημήτριος (ενώ αρχικά ήταν διάκονος) αναγορεύθηκε στρατιωτικός άγιος και ανέλαβε ως φρούραρχος την προστασία της Θεσσαλονίκης ενάντια σε κάθε επιδρομή εξωτερικών βαρβάρων ,όσο για τον εσωτερικό θρησκευτικό βαρβαρισμό οι ορθοδοκούντες Θεσ/κείς δεν ανησυχούσαν αφού επιθυμούσαν διακαώς την εν μυροβόλω αιωνία ύπνωση.
Οι ιστορικές πληροφορίες είναι απο το βιβλίο " ΒΥΖΑΝΤΙΟ- Η αυτοκρατορία της νέας Ρώμης" του καθηγητή Cyril Mango της βυζαντινής και νεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης
φ.σ
|
|
|
Τελευταία Ενημέρωση στις Κυριακή, 26 Οκτώβριος 2014 20:22 |
