 Λέγεται ότι ο Ναπολέοντας μετά από μια σημαντική μάχη και νίκη των δυνάμεών του, έκοψε ένα ειδικό μετάλλιο και το έδωσε σε κάθε ένα στρατιώτη που έλαβε μέρος στη μάχη αυτή. Στο μετάλλιο αυτό, από τη μια πλευρά αναγραφόταν η ημερομηνία της ένδοξης αυτής μάχης και από την άλλη πλευρά η φράση "ήμουν κι εγώ σ’ εκείνη τη μάχη". Χρόνια μετά οι βετεράνοι πολεμιστές έδειχναν με καμάρι το μετάλλιο με τη φράση αυτή. Είναι αλήθεια ότι οι νικητές σε κάθε μάχη έχουν κάθε λόγο να καμαρώνουν, ειδικά στις παρελάσεις, για τη συμμετοχή τους στη νίκη. Πολύ μάλιστα περισσότερο όσοι τραυματίστηκαν ή έχασαν κάποιο μέλος του σώματός τους, θυσία σ’ αυτή τη νίκη.
Από τη μελέτη της Αγίας Γραφής, αλλά και από την ιστορία της Εκκλησίας του Χριστού μέχρι τώρα, είναι βέβαιο ότι η πορεία των αληθινών Χριστιανών δεν είναι άλλη από μια πορεία γεμάτη από κινδύνους, απειλές, μάχες. Μάχες πνευματικές απέναντι σε εχθρούς, τόσο εσωτερικούς όσο και εξωτερικούς, όχι με αίμα και σάρκα, δηλ. ανθρώπους, αλλά απέναντι στην αμαρτία, στο πονηρό σύστημα που κατευθύνεται από τα πνεύματα της πονηρίας που κυριαρχούν στο κόσμο μας (Εφεσ. 6:12).
Είναι ευνόητο ότι οι μάχες αυτές είναι εντελώς άνισες σε βάρος του ανθρώ-που, επειδή ο αντίπαλος είναι πολύ πιο ισχυρός. Ο Διάβολος είναι μια πνευματική ύπαρξη και είναι αδύνατον στον άνθρωπο να τον νικήσει. Η μόνη δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος για να αντισταθεί στο Διάβολο είναι να γίνει κι αυτός… πνευματικός. Να επιτρέψει στο Χριστό που είναι δυνατότερος (Α΄Ιωάν. 4:4) και έχει ήδη νικήσει το Διάβολο (Ιωάν. 16:33), να κατοικίσει μέσα του με το Πνεύμα Του. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Φυσικά με την Αναγέννηση, “Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα” (Ιωάν. 3:6).
Η πνευματική μάχη έχει μόνο νόημα μεταξύ πνευματικών, αλλιώς δεν υπάρχει καν μάχη. Μόνο “παν ό,τι εγεννήθη εκ του Θεού νικά τον κόσμον· και αύτη είναι η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών” (1Ιωάν. 5:4). Η μάχη αυτή δίνεται τώρα, σ’ αυτή τη ζωή και όπως σε κάθε μάχη και αυτή έχει απώλειες, έχει θυσίες που είναι απαραίτητες για την τελική νίκη. Κάποιος προτιμά να χάσει το δεξί του μάτι, ή το δεξί του χέρι ή το πόδι προκειμένου να νικήσει στη μάχη της αιώνιας ζωής (Ματθ. 5:29-30). Κάποιοι άλλοι “εσταύρωσαν την σάρκα ομού με τα πάθη και τας επιθυμίας” (Γαλ. 5:24) και έγιναν σύμφυτοι με τον Αρχηγόν τους κατά την ομοιότητα του θανάτου του, για να είναι και κατά την ομοιότητα της αναστάσεώς Του (Ρωμ. 6:5).
Όλοι αυτοί δεν χρειάζονται μετάλλια αναγνώρισης διότι ο Αρχηγός τους είναι ζωντανός, τους γνωρίζει έναν-έναν και τα ονόματά τους είναι γραμμένα στο Βιβλίο της Ζωής του Ουρανού. Ένας απ’ αυτούς είχε γράψει: “εξεύρω εις τίνα επίστευσα και είμαι πεπεισμένος ότι είναι δυνατός να φυλάξη την παρακαταθήκην μου μέχρις εκείνης της ημέρας” (2Τιμ. 1:12).
π.σωτηρόπουλος
|
