|
 Τι ζωή ήταν αυτή!
Γεννήθηκα στην Περιοχή Ρουκούμ πριν 54 χρόνια σε μια ινδουϊστική οικογένεια. Ο πατέρας μου ήταν ο φύλαρχος και περνούσαμε καλά. Όταν ήμουν 11 χρονών, πέθανε η μητέρα μου. Ο αδελφός μου είχε φύγει για την Ινδία και έμεινα μόνη με τον πατέρα. Ανέλαβα τη διαχείριση του σπιτιού και ο πατέρας μου εξακολούθησε σαν δημογέροντας για αρκετά χρόνια. Όταν ήμουν 14 χρονών, ο πατέρας μου ξαναπαντρεύτηκε και λίγους μήνες αργότερα τα χέρια και τα πόδια μου άρχισαν να πρήζονται και φουσκάλες εμφανίστηκαν σ'όλο μου το σώμα. Συμβουλευτήκαμε μάγους και για ένα χρόνο έμεινα με έναν ερημίτη σε σπηλιά, ελπίζοντας να θεραπευθώ. Τίποτα δεν έγινε όμως και γύρισα στο σπίτι. Η μητριά μου στενοχωρήθηκε που γύρισα. Ανησυχούσε μήπως μεταδώσω την αρρώστια στις κόρες της και με ανάγκασε να φύγω.
Ήμουν πονεμένη και απογοητευμένη. Οι φίλες μου με απέφευγαν. Ένας συγγενής πρότεινε να αυτοκτονήσω. Εκείνο το βράδυ έφυγα από το σπίτι για πάντα με μόνο τα ρούχα που φορούσα. Για τρεις μέρες έμεινα σε μια σπηλιά μέχρι που ήρθαν ο πατέρας και οι θείοι μου και πρότειναν να μείνω σε μια καλύβα στη ζούγκλα που μου είχαν φτιάξει σε ένα μέρος που λέγεται «Κορίμπας» ( «Το μέρος των λεπρών»)
Οι μέρες μου ήταν γεμάτες φόβους. Μερικές φορές τα φίδια γλιστρούσαν πάνω από το κορμί μου, οι τίγρεις τριγύριζαν γύρω από το καλυβάκι. Σκεφτόμουνα τη μητέρα μου. Αν ζούσε, θα μου έφερνε τρόφιμα. Έτρωγα όταν είχα, όταν δεν είχα, πεινούσα. Τα πέντε χρόνια που έμεινα εκεί προσπάθησα αρκετές φορές να αυτοκτονήσω, αλλά δεν μπορούσα. Αγαπούσα τη ζωή.
Έμαθα ότι άλλοι άνθρωποι με την ίδια αρρώστεια είχαν θεραπευτεί όταν επισκέφθηκαν κρυφά το Νοσοκομείο της Ιεραποστολής «Χλοερές Βοσκές» στη Ποκχάρα. Τους βρήκα και τους παρακάλεσα να με πάνε εκεί, αλλά αρνήθηκαν. Αργότερα έμαθα ότι η Ιεραποστολή είχε ανοίξει ένα Νοσοκομείο στην Περιοχή Ντανγκ. Τελικά έπεισα τον πατέρα μου να με πάει και ξεκινήσαμε με μερικούς συγχωριανούς. Αρρωστη και φορτωμένη με τα υπάρχοντα μου, δεν μπορούσα να φτάσω τον πατέρα μου. Μια μέρα έπεσα σ' ένα γκρεμό. Τραυματισμένη και γεμάτη αίματα, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να με ακουμπήσει. Τελικά σκαρφάλωσα στο μονοπάτι και ύστερα από 6 μέρες έφτασα στο Ντανγκ. Ο πατέρας μου και οι φίλοι του έμειναν σε ξενοδοχείο και εγώ κοιμόμουνα κάτω από ένα δένδρο.
Τελικά με βάλανε στο Νοσοκομείο και έκαμα θεραπεία. Άκουσα για τον Ιησού και πίστευα πως ο Θεός ήταν μαζί μου και δεν ήταν ανάγκη να φοβηθώ. Όταν η οικογένεια μου με απέρριψε, γύρισα στο Ντανγκ και μου έδωσαν δουλειά σαν βοσκοπούλα. Εκεί έμεινα 4 χρόνια.
Το 1982, πήγα στο Νοσοκομείο «Χλοερές Βοσκές» για επανορθωτική επέμβαση. Εκεί έγινα Χριστιανή και παντρεύτηκα τον Σοβακάρ. Έχουμε ένα γιο και μια κόρη και περνάμε όμορφα μαζί με τους αδελφούς. Ο Κύριος με αγαπάει. Έχει εξαλείψει όλο τον πόνο από τη ζωή μου. Ζήτησα συγχώρηση για ό,τι έκανα αντίθετο με το θέλημα Του. Ποτέ δεν με έχει αφήσει. Με συγχώρεσε, και όχι μόνο. Τώρα έχω ελπίδα.
Χαίρομαι που μπορώ να μοιραστώ αυτή την ιστορία μαζί σας. Ευχαριστώ τον Παντοδύναμο Κύριο γι' αυτή την ευκαιρία.
απο todayinnepal
|
