Ζιμπάμπουε
Από το 17 μέχρι το 19 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε ένα Συνέδριο για Χριστιανούς εργάτες στο Χαράρε όταν 30 άνδρες συναντήθηκαν με το Maciek Stolarski και το Derek French της Grace Baptist Mission.
Πολλοί περισσότερι ήλπιζαν να συμμετάσχουν στο Συνέδριο, αλλά οι μεταφορικές δυσκολίες και ο καλπάζων πληθωρισμός στάθηκαν εμπόδια.
Οι εργάτες προέρχονται από διάφορες δογματικές αποχρώσεις και πολλοί απ’αυτούς ήταν παρόντες στις φρικιαστικές σκηνές που έζησε η χώρα αυτό το καιρό.
Σκοπός του Συνεδρίου ήταν να προσφέρει διδασκαλία για τις ιδιότητες του Θεού και πώς να τις εφαρμόσουμε στο κηρυγματικό λόγο....Ο ενθουσιασμός των εργατών για τη μελέτη των Γραφών και η επιθυμία τους να είναι πιστοί κήρυκες του λόγου του Θεού ήταν βαθειά συγκινητικοί.
Ηταν ολοφάνερο πως μερικοί απ’αυτούς τους αγαπητούς αδελφούς δεν είχαν ποτέ διδαχθεί για το πώς να χειρίζονται το λόγο του Θεού και το Συνέδριο στάθηκε πολύτιμο γι’αυτούς.
Ενόψει της πρόσφατης ιστορίας του Ζιμπάμπουε, ήταν καταπληκτικό πώς τα βγάζουν πέρα αυτοί οι άνδρες και οι οικογένειές τους. Με το πληθωρισμό να φτάνει πάνω από 2 εκατ. τις εκατό και να ανεβαίνει συνεχώς – πράγμα που είναι δύσκολο να το συλλάβουμε εμείς - και τα βασικά τρόφιμα να κοστίζουν δισεκατομμύρια δολλάρια, να επιζήσεις έστω και για μια μέρα είναι μεγάλο κατόρθωμα.
Ενας εργάτης εργαζόταν με πλήρη απασχόληση για να θρέψει την οικογένειά του, και κέρδιζε 165 δισεκατομμύρια το μήνα. Μια φραντζόλα κόστιζε 150 δισεκατομμύρια! Μέχρι να διαβάσεις αυτό το άρθρο θα έχει αυξηθεί σημαντικά. Αρκετοί από τους εργάτες είχαν πέντε μήνες να φάνε κρέας και επιζούσαν με ένα γεύμα την ημέρα. Συχνά το θυσίαζαν κι αυτό για τα παιδιά. Οταν τους ρωτούσαμε πώς κατόρθωναν να θρέψουν τις οικογένειές τους, ακουγόταν κατ’επανάληψη η απάντηση: Η Χάρη του Θεού. Αυτοί οι άνδρες έδειχναν μια αξιοθαύμαστη εμπιστοσύνη και εξάρτηση από τον Κύριο. Ποτέ δεν παραπονιόντουσαν.
Και κάτι άλλο ήταν ολοφάνερο: Ο Κύριος χτίζει την Εκκλησία Του σ’αυτή τη βασανισμένη χώρα και μας δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθούμε δυο καινούργιες εκκλησίες που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Δεν είχαν δικές τους αίθουσες. Η μια αδελφότητα μαζευόταν στο σπίτι του εργάτη. Οι μισοί αδελφοί βρίσκονταν στο μικρό σαλόνι ενώ οι άλλοι μισοί κάθονταν χάμω στον κήπο, με τον ομιλητή να στέκεται στην πόρτα. Η αγάπη τους για ον Χριστό ήταν ολοφάνερη και η υμνωδία βαθειά συγκινητική. Παρακολουθούσαν το κήρυγμα με σεβασμό και προσοχή και ακόμα και το πιο μικρό παιδί καθόταν ήσυχα. Αν και οι δοκιμασίες τους ήταν πρόδηλες, και πολλοί είχαν τα σημάδια της μακροχρόνιας ταλαιπωρίας στα πρόσωπά τους, η εμπιστοσύνη τους ήταν στον Κύριο που τους κρατούσε στα χέρια Του.
Στο τέλος της επίσκεψής μας, είδαμε ένα μωρό 10 βδομάδων που η μητέρα του είχε κακοποιηθεί και πέθανε κατά τις πρόσφατες βιαιότητες. Τώρα άλλοι προσπαθούν να το συντηρούν.
Θυμηθείτε αυτή τη χώρα στις προσευχές σας και το λαό του Θεού εκεί. Ιδιαίτερα τους άγιους εργάτες που υπηρετούν τον Κύριο με τόσο πενιχρά μέσα.
EVANGELICALS NOW: OCTOBER 2008
|