cd  ΛΑΛΩ και ΛΕΓΩ
spacer.png, 0 kB

alt

" Η έρημος και η άνυδρος θέλουσιν ευφρανθή δι' αυτά, και η ερημία θέλει αγαλλιασθή και ανθήσει ως ρόδον."

Ησαίας 35,1 

 
            ΜΑΡΑΝΑΘΑ!
     Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΥΧΗ
     ΕΛΑ ΧΡΙΣΤΕ ΞΑΝΑ!

         ΑΠΡΙΛΙΟΣ 
 2023       

Δ Τ Τ Π Π Σ Κ
          1 2
 3  5  6 8 9
10 11 12 13 14 15 16
17 18 19 20 21 22 23
24 25 26 27 28 29 30

spacer.png, 0 kB
spacer.png, 0 kB
ΛΑΛΩ και ΛΕΓΩ
Δευτέρα, 28 Ιανουάριος 2008 00:19
ΛΑΛΩ ΚΑΙ ΛΕΓΩ

Μια πολύ απλή προσπάθεια για σπουδαστές, ερευνητές της αλήθειας, φίλους της άγιας έρευνας των Γραφών, παραδίδουμε και τούτη την εργασία στα χέρια του Κυρίου, καθώς προσευχόμαστε να είναι για τη δόξα Του.
Σ.Ι.Π.

1. Λαλέω (ρ. Λαλ από όπου οι λέξεις λάλος, λάλη, λαλάζω, λαλιά," λάλαξ, λαλαγή, λαλγέω, το λατινικό lall-are, γερμανικό lall-en, αγγλικό lull, lull-aby, loll-ard.
Λέγω. Ομιλώ. Αλλά και λέγω πολλά, φλυαρώ. Διηγούμαι. Ομιλώ αναφερόμενος σε κάποιον, κάτι. Βλ. Πράξ. 3/22 και 9/6.
«Λαλούσι μεν ούτοι (πίθηκοι), φράζουσι δε ου» (Πλουτ. 2.909Α'). «Μεσημβρίας λαλείν τέττιξ». Αλλά και επί μουσικών οργάνων (αυλός, σάλπιγγα). Και «μάγοδιν λαλήσω μικρόν άμα σοι και μέγαν», «οπλομαχώ»).

Και βέβαια, λαλαγέω (φλυαρώ), λαλαγή (πολυλογία), λαλάγημα, λαλαγήτης (ματαιολόγος), λαλάζω (φωνασκώ), λάλαξ (κεκράχτης), λάγη (λαλιά), λάληθρος (ο συνεχώς ομιλών), λάληση, λαγητέος, λαλητικός, λαλητός, λαλητρίς (δεν βάζει γλώσσα μέσα της), λαλικός (αυτός που παίρνει μέρος σε συνδιάλεξη), λαλιάς και λάλιος, όπως το λάλος.

2. Λέγω. (Υπάρχουν τρία ρήματα: λέγω=πλαγιάζω· λέγω=συλλέγω, μαζεύω, συγκεντρώνω, συλλέγω)· και Αένω=ομιλώ. Όπως σήμερα. Στους Αττικούς και λέξω, με παρακείμενο λέλεχα, ενώ εις τους δόκιμους είρηκα.

Προφέρω, ανακοινώνω. Προκειμένου περί χρησμών, διακηρύττω, υπερασπίζομαι κάποιον λεκτικά ή και κατηγορώ, καλώ κατ' όνομα. Παραγγέλλω, διατάττω, «Βούλει λέγειν τι και λέγων μηδέν κλύειν;». Παραγγέλλω, προτρέπω, συμβουλεύω, διδάσκω. «Ο λέγων μη μοιχευειν...» (Ρωμ. 2/22).

Κατά πλεονασμόν: «Έφη λέγων.»
Επί αρχής επιστολής «Μαρδόνιος τάδε λέγει» (Ηροδ. 3.210.8.140).
Ο Πλάτωνας (Φαίδ. 60Ε) σε έννοια «τι τούτο λέγεις», τι εννοείς.
Το «λέγεται» το λεγόμενον. Αυτό που γενικά ακούγεται. Κάτι που έχει διαδοθεί.
Τέλος, απαγγέλλω: «Λάβε το βιβλίον και λέγε» (Πλάτ. Θεαιρ. 143Ο).

3. Ασχολούμενοι με τα συνώνυμα της Καινής Διαθήκης, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από παλαιές ή σύγχρονες χρήσεις των λέξεων όταν προσπαθούμε να συλλάβουμε τη διαφορά μεταξύ τους, εφ' όσον βρίσκονται τελείως εκτός του χώρου της Καινής Διαθήκης αλλά ακόμα και όταν αυτές οι λέξεις δεν απεικονίζουν επακριβή νοήματα, ούτε έχουν επηρεάσει τη χρήση τους στην Αγία Γραφή. Από αυτό συνεπάγεται ότι όλες αυτές οι χρήσεις του λαλείν που δηλώνουν περιφρόνηση με την έννοια της άσκοπης ομιλίας, όπως· θα μιλούσε κάποιος αθυρόστομος που σημαίνει χωρίς πόρτα στα χείλη του.

Η λαλιά ως φλυαρία («ακρασία λόγου άλογος» Πλάτωνας Defin. 416) θα πρέπει να απορριφθούν και να παραμεριστούν. Δεν είναι δυνατόν η λέξη «λαλιά» να αναφέρεται με αυτή την έννοια στο Ιωάννης 4:42. Η αντίθεση στο στίχο του Εύπολη «Λαλείν άριστος, αδυνατώτατος λέγειν», αποδίδει ελάχιστα ή καθόλου, το θέμα μας.
Η διαφορά που πράγματι υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών ρημάτων μπορεί να ερμηνευθεί ως εξής: Υπάρχουν δύο αντιπροσωπευτικές απόψεις, βάσει των οποίων μπορούμε να, θεωρούμε το λόγο.
Πρώτη, είναι πιθανόν να θεωρηθεί ως η έναρθρη έκφραση της ανθρώπινης γλώσσας, σε αντίθεση με την έλλειψη δυνατότητας αυτής της έκφρασης, η οποία μπορεί να υπάρχει για διαφόρους λόγους, είτε από ηθελημένη επιλογή, όπως στην περίπτωση αυτών που σιωπούν ενώ θα μπορούσαν και να μιλήσουν, είτε λόγω μιας μη ολοκληρωμένης ανάπτυξης των οργάνων ή των έμφυτων ικανοτήτων του ανθρώπου να μιλήσει όπως στην περίπτωση των νηπίων. Αλλά και λόγω φυσικών αναπηριών, όπως στην περίπτωση των εκ γενετής αλάλων, ή από το γεγονός ότι ο λόγος βρίσκεται πέρα από τη σφαίρα των έμφυτων ικανοτήτων που έχουν προικιστεί κάποια πλάσματα, όπως συμβαίνει με τα κατώτερα ζώα. Αυτή είναι μια άποψη για το «λόγο», δηλαδή έναρθρες λέξεις, σε αντίθεση με τη σιωπή και τους απλούς ήχους κραυγής των ζώων.
Δεύτερη άποψη είναι ότι ο λόγος (oratio ή oris ratio) μπορεί να θεωρηθεί ως η μεθοδική σύνδεση, το δέσιμο, των έλλογων διαδικασιών και συλλογισμών (εσωτερικών σκέψεων) και συναισθημάτων του νοός «verba legere et lecta ac selecta apte conglutinare» (Valcknaer, cf. Donaldson Cratylus,453).

Το πρώτο είναι λαλείν, το γερμανικό lallen, loqui, sprechen, to speak, το δεύτερο dicere, reden, to say, to discourse.
Ο Αμμώνιος: «λαλείν και λέγειν διαφέρει· λέγειν μεν το τεταγμένως προσφέρειν τον λόγον λαλείν δε, το ατάκτως εκφέρειν τα υποπίπτοντα ρήματα».
Ως εκ τούτου, στον άλαλο (Μάρκ. 7:37) απεκατεστάθη η ανθρώπινη ομιλία, ελάλησε (Ματθ. 9:33, Λουκ. 11:14). Οι Ευαγγελιστές χρησιμοποιούν τη λέξη με ακρίβεια, διότι δεν τους ενδιαφέρει να αναφέρουν τι είπε ο άνδρας αλλά απλά να τονίσουν το γεγονός όταν αυτός που πριν ήταν άλαλος τώρα είχε την ικανότητα να χρησιμοποιεί τα όργανα του λόγου.

Κατά τον ίδιο τρόπο πάντοτε το «λαλείν γλώσσαις» (Μάρκ. 16:: 17, Πράξ. 2:4, Α' Κορ. 12:30), δεν αναφέρεται στο τι λαλούν αυτοί που βρίσκονται σε κατάσταση έκστασης αλλά σε αυτό το ίδιο το γεγονός της έκφρασης, και άσχετα από αυτό το περιεχόμενο, στο οποίο οι άγιοι συγγραφείς/αφηγητές θα έστρεφαν την προσοχή μας.
Το λαλείν μπορεί να αποδοθεί και στον ίδιο τον Θεό όπως Εβρ. 1:1-2, όπου η έμφαση βρίσκεται στο ότι ο Θεός έχει μιλήσει στους ανθρώπους και όχι στο «τι» είπε στους ανθρώπους.

Αλλά εάν στο λαλείν (=loqui) η κύρια έμφαση δίνεται στην έκφραση του λόγου με σαφήνεια, στο λέγειν (=dicere) έμφαση βρίσκεται στις ίδιες τις λέξεις που εκφέρονται και οι οποίες αντιστοιχούν σε λογικές σκέψεις του ομιλούντος. Ως εκ τούτου ο παπαγάλος ή εκείνος που παπαγαλίζει έστω και χωρίς ίχνος απρέπειας (Αποκ. 13:15) εφ' όσον παράγει ήχους που μιμούνται τον ανθρώπινο λόγο, ισοδυναμεί στο λαλείν. Επίσης στην ποίηση σε αρκετές περιπτώσεις, το λαλείν μπορεί να αποδίδεται σε ακρίδες (Θεόκριτος Idyl ν.34) και σε φλογέρες ή φλάουτα (Idyl.xx28,29) που δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο πίσω απ' αυτούς τους ήχους και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η λέξη λέγειν για την περιγραφή τους.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι πίσω από το λέγειν υπάρχουν σι διαλογισμοί και η έννοια της καρδίας (Εβρ. 4:12) ως αντίστοιχο των λόγων των χειλέων και σαν απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτούς εδώ πρόκειται σαφώς για «colligere verba in sententiam ».

Επίσης ορίζεται ως λόγος από τον Αριστοτέλη (Poet xx 11) κάθε φωνή αλλά σύνθετη και σημαντική (βλέπεMalan,Notes on the Gospel of St.John,p.3 ).

Το φράζειν -κατά τον ίδιο τρόπο- εμφανίζεται μόνο δύο φορές στην Κ. Διαθήκη (Ματθ. 13:36,15:15) και ο Πλούταρχος επιβεβαιώνει ότι σε αντίθεση με το λαλείν, το φράξειν δεν θα μπορούσε να υποδηλώνει μαϊμούδες και σκύλους («λαλουσι γαρ, ου φράζουσι» βλ. De Plac Phil. v.20).

Συχνά οι δύο αυτές λέξεις εμφανίζονται μαζί όπως για παράδειγμα στις φράσεις «ελάλησε λέγων» (Μάρκ. 6:50, Λουκ. 24:6,7), «λαληθείς λόγος» (Εβρ. 2:2) και επιβεβαιώνεται έτσι η ανάλυση που κάναμε παραπάνω. Ως εκ τούτου στο πρώτο από τα δύο αποσπάσματα το «ελάλησε» δηλώνει το άνοιγμα του στόματος του λαλούντος για να μιλήσει, σε αντίθεση με το να παραμείνεις σιωπηλός (Πράξ. 18:9). Το «λέγων» πάλι διακηρύσσει τι στην πραγματικότητα είπε ο ομιλητής. Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο χωρίο στην Κ. Διαθήκη όπου η διαφορά μεταξύ των δύο αυτών λέξεων να μην έχει εντοπισθεί. Έτσι, λοιπόν, εις τα χωρία Ρωμ. 15:18, Β' Κορ. 11:17 και Α' Θεσ. 10:8, δεν υπάρχει δυσκολία να αποδώσουμε στο λαλείν τη σωστή σημασία του και αυτό επειδή στην πραγματικότητα όλα αυτά τα χωρία κερδίζουν παρά χάνουν με αυτή την ερμηνεία.
Στη Ρωμ. 3:19 υπάρχει μια χαρακτηριστική εναλλαγή των δύο αυτών λέξεων.

Οι λέξεις λαλιά και λόγος στην Καινή Διαθήκη επιβεβαιώνουν τη διαφορά που εντοπίσαμε. Το ότι υπάρχει παντελής έλλειψη περιφρονητικής έννοιας τόσο στη λέξη λαλιά όσο και στο λαλείν αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο Κύριος μας σε μια περίπτωση χρησιμοποιεί για τον εαυτό Του τις λέξεις λαλιά και λόγος. «Αιατί όεν γνωρίζετε την λαλιάν μου; Διότι δεν δύνασθε να ακούητε τον λόγον μου» (Ιωάν. 8:42).
Εδώ οι λέξεις λαλιά και λόγος βρίσκονται σε αντίθεση η μία ως προς την άλλη και για να κατανοήσουμε σωστά το εδάφιο θα πρέπει να διακρίνουμε τη διαφορά τους.

Υπάρχουν πολλές διαφορετικές ερμηνείες γιατί ο Κύριος σκόπιμα διαφοροποίησε αυτές τις λέξεις. Μερικοί, όπως ο Αυγουστίνος, αν και σχολιάζουν το χωρίο έχουν παραλείψει να εντοπίσουν τη διαφορά. Άλλοι πάλι, όπως ο Olshausen, εστιάζονται στις δύο λέξεις, αλλά καταλήγουν στο ότι δεν υπάρχει κάποια σημαντική διαφορά μεταξύ τους. Άλλοι πάλι παραδεχόμενοι ότι υπάρχει σημαντική διαφορά δεν καταφέρνουν να την ερμηνεύσουν με ακρίβεια.

Είναι φανερό ότι η ανικανότητα της κατανόησης της «λαλιάς» Του έρχεται σαν συνέπεια του γεγονότος ότι αρνούνται να ακούσουν «τον λόγον» Του και αυτή είναι η ρίζα της εσφαλμένης ερμηνείας τους και πρέπει να είναι και η βαθύτερη και η προγενέστερη αιτία.
Το «ακούειν τον λόγο» δεν σημαίνει τίποτε άλλο από του να δεχθεί κάποιος την αλήθεια στην καρδιά του. Αυτοί που θα αρνηθούν να το κάνουν αυτό δεν θα καταλάβουν τη «λαλιά» Του, την εξωτερική μορφή και έκφραση του «λόγον» Του. «Διότι εκείνος τον οποίον απέοτειλεν ο Θεός, τους λόγους τον Θεού λαλεί· επειδή ο Θεός δεν δίδει εις αυτόν το Πνεύμα με μέτρον» (Ιωάν. 3:34) και «Όστις είναι εκ-χον Θεού τους λόγους του Θεού ακούει» (Ιωάν. 8:47).

Εκείνοι που είναι εκ του Θεού ακούνε τα λόγια του Θεού, τα «ρήματα» Του όπως αλλού αναφέρεται, τη «λαλιά» Του, όπως εδώ αναφέρεται· εκείνοι που 3εν είναι εκ του Θεού δεν ακούνε και δεν μπορούν να τα ακούσουν.
Και ο Μελάγχθων θα επιβεβαιώσει: «Qui veri sunt Dei filii et domestici non prossunt patesnae domus ignorare linguam.»



[Από το R.C. TRENCH:SYNONYMS OF THE NEW TESTAMENT» Μτφρ. Μ.Κ.Δ. Εισαγωγικά, δομή, επιμέλεια ύλης Σ.Ι.Π.].

Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 02 Σεπτέμβριος 2008 21:17
 
spacer.png, 0 kB
spacer.png, 0 kB
spacer.png, 0 kB